Πριν καν γίνει λόγος για παρουσίαση της Ευκαιρίας, ο άλλος μοιρολογεί: «Εν έshει πιο ηλίθιο πλάσμα στο σύμπαν ολόκληρο που τον μάστρο μου. Έshει 6 χρόνια που περιμένουμε αύξηση στον ήδη ανυπόθετο μισθό μας. Η δουλειές εν πάσιν καθόλου καλά. Εγέμωσεν την εταιρεία με παιδιά/συγγενείς/κουμπάρους/φίλους του οι οποίοι πληρώνουνται παραπάνω που υπουργούς για να μεν κάμνουν τίποτε εκτός που καμιάν περιπολία μέσα μέσα για να δουν αν είμαστε στες θέσεις μας. Κατά τ΄άλλα έχουμεν κρίση τζιαι εν μπορούμε να διούμεν παραπάνω μισθούς. Εβαρέθηκα τη ζωή μου. Σχολάνω τη νύχτα τζιαι παίρνω δουλειά σπίτι την οποία ξημερώνουμαι ώσπου να τελειώσω. Εν αντέχω άλλο. Εν έχω ώρα για τίποτε άλλο που τούτη την σκατοδουλειά. Εν έχω ώρα για ένα καφέ με ένα φίλο. Εν έχω ώρα να φάω. Θέλουμε να κάμουμε μωρό τζιαι δεν κάμνουμε επειδή δεν έχουμε ώρα για να το μεγαλώσουμε! Θέλω να ανοίξω δική μου δουλειά αλλά με τι λεφτά. Θέλεις τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να ανοίξεις επιχείρηση τζιαι πάλε, εν μεγάλο ρίσκο. Για να την κάμεις να πετύχει, πρέπει να φκει η ψυshή σου, να την βουράς που το πρωίν ως την νύχτα. Tζιαι σιγά μεν ξηχρεώσεις καμιά φορά. Άρα πού ήσουν; Πούποτε. Απελπίστηκα, εν ηξέρω τι να κάμω».

Αφού ανάφκαν τα σπέσιαλ σου σε κάθε πρόταση τζιαι ήθελες να τρίφεις τα shέρκα σου τζιαι στα μάθκια σου εσχηματίζουνταν σήματα του δολλαρίου, του λες με όση αυτοσυγκράτηση διαθέτεις ότι «έχεις κάτι που ίσως τον ενδιαφέρει». Και του παρουσιάζεις την Ευκαιρία σου.

Είσαι σίγουρος ότι πριν ακόμα τελειώσεις την παρουσίαση, ο άλλος θα έχει βγάλει το checkbook του και θα σε παρακαλά γονατιστός να τον «προσλάβεις».

Κούνια που σε κούναγε. Με το που τελειώνεις, ο άλλος αρχίζει: «Όι ρε φίλε, με τίποτε. Ούλλα καλά τζι ωραία, αλλά εγώ εν έχω χρόνο για έτσι πράμα! Τζοιμούμαι η ώρα 5 το πρωί τζιαι σηκώνουμαι 7 να πάω δουλειά! Εν μπορώ να μεν παίρνω δουλειά στο σπίτι! Αφού λαλώ σου ότι ούτε μωρό εν κάμνουμε λόγω χρόνου! Εν έχω ώρα για κανένα, ούτε για κατουρήσω!»

Μεινίσκεις χάσκοντας οξά εν μεινίσκεις; Υπάρχει τούτο το πράμα, ή εν υπάρχει;!;!

Εσύ μόλις του έχεις δείξει μια ευκαιρία να αποκτήσει time and financial freedom και αυτός την απορρίπτει λέγοντας ότι δεν έχει χρόνο γιατί πρέπει να δουλεύει αδιάκοπα για έναν μάστρο που τον ξεζουμίζει! Φεύκει η κκελλέ σου οξά εν φεύκει;!

Τελικά, πόσο comfortable εν τούτο το comfort zone??? Πόσο powerful εν η επιθυμία κάποιων να είναι AVERAGE?!

Eν για να πελλανίσκει το πλάσμαν!

Τόση κλάψα, τόσο άχχα βάχχα, και στο τέλος να επιλέγουν την μετριότητα και το σύνηθες.

Συμβαίνουν όμως κι αυτά, και στις καλύτερες οικογένειες. Δεν φταις εσύ, ούτε το προϊόν σου (εφόσον παρουσίασες και «έκλεισες» σωστά ;) Θα δούμε follow-up calls σε επόμενη ανάρτηση).

Τα μέτρια είναι για τους μέτριους.

Τα γέρημα είναι για τους γέρημους.

Τα απίθανα είναι για τους απίθανους.

Για αυτούς με τη φλογερή επιθυμία να κάνουν σήμερα αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι, ώστε να έχουν αύριο αυτό που δεν θα έχουν οι άλλοι!

Ξέρω, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να βλέπεις τους άλλους, ειδικά φίλους σου, να βυθίζονται στο comfort (my ass!) zone τους και να συνεχίζουν να παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις ξανά και ξανά. Δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να βλέπεις τους φίλους σου να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ίδια τους τη ζωή.  It sucks to watch them making excuses why they can´t have more money or time while they could be making money and time instead.

Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Δεν μπορείς να τους εξαναγκάσεις. Ευτυχώς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις άλλους που ΕΙΝΑΙ έτοιμοι να αλλάξουν τη ζωή τους.