They call that a Comfort Zone, yes.

Πριν καν γίνει λόγος για παρουσίαση της Ευκαιρίας, ο άλλος μοιρολογεί: «Εν έshει πιο ηλίθιο πλάσμα στο σύμπαν ολόκληρο που τον μάστρο μου. Έshει 6 χρόνια που περιμένουμε αύξηση στον ήδη ανυπόθετο μισθό μας. Η δουλειές εν πάσιν καθόλου καλά. Εγέμωσεν την εταιρεία με παιδιά/συγγενείς/κουμπάρους/φίλους του οι οποίοι πληρώνουνται παραπάνω που υπουργούς για να μεν κάμνουν τίποτε εκτός που καμιάν περιπολία μέσα μέσα για να δουν αν είμαστε στες θέσεις μας. Κατά τ΄άλλα έχουμεν κρίση τζιαι εν μπορούμε να διούμεν παραπάνω μισθούς. Εβαρέθηκα τη ζωή μου. Σχολάνω τη νύχτα τζιαι παίρνω δουλειά σπίτι την οποία ξημερώνουμαι ώσπου να τελειώσω. Εν αντέχω άλλο. Εν έχω ώρα για τίποτε άλλο που τούτη την σκατοδουλειά. Εν έχω ώρα για ένα καφέ με ένα φίλο. Εν έχω ώρα να φάω. Θέλουμε να κάμουμε μωρό τζιαι δεν κάμνουμε επειδή δεν έχουμε ώρα για να το μεγαλώσουμε! Θέλω να ανοίξω δική μου δουλειά αλλά με τι λεφτά. Θέλεις τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να ανοίξεις επιχείρηση τζιαι πάλε, εν μεγάλο ρίσκο. Για να την κάμεις να πετύχει, πρέπει να φκει η ψυshή σου, να την βουράς που το πρωίν ως την νύχτα. Tζιαι σιγά μεν ξηχρεώσεις καμιά φορά. Άρα πού ήσουν; Πούποτε. Απελπίστηκα, εν ηξέρω τι να κάμω».


Αφού ανάφκαν τα σπέσιαλ σου σε κάθε πρόταση τζιαι ήθελες να τρίφεις τα shέρκα σου τζιαι στα μάθκια σου εσχηματίζουνταν σήματα του δολλαρίου, του λες με όση αυτοσυγκράτηση διαθέτεις ότι «έχεις κάτι που ίσως τον ενδιαφέρει». Και του παρουσιάζεις την Ευκαιρία σου.


Είσαι σίγουρος ότι πριν ακόμα τελειώσεις την παρουσίαση, ο άλλος θα έχει βγάλει το checkbook του και θα σε παρακαλά γονατιστός να τον «προσλάβεις».


Κούνια που σε κούναγε. Με το που τελειώνεις, ο άλλος αρχίζει: «Όι ρε φίλε, με τίποτε. Ούλλα καλά τζι ωραία, αλλά εγώ εν έχω χρόνο για έτσι πράμα! Τζοιμούμαι η ώρα 5 το πρωί τζιαι σηκώνουμαι 7 να πάω δουλειά! Εν μπορώ να μεν παίρνω δουλειά στο σπίτι! Αφού λαλώ σου ότι ούτε μωρό εν κάμνουμε λόγω χρόνου! Εν έχω ώρα για κανένα, ούτε για κατουρήσω!»

Μεινίσκεις χάσκοντας οξά εν μεινίσκεις; Υπάρχει τούτο το πράμα, ή εν υπάρχει;!;!


Εσύ μόλις του έχεις δείξει μια ευκαιρία να αποκτήσει time and financial freedom και αυτός την απορρίπτει λέγοντας ότι δεν έχει χρόνο γιατί πρέπει να δουλεύει αδιάκοπα για έναν μάστρο που τον ξεζουμίζει! Φεύκει η κκελλέ σου οξά εν φεύκει;!

Τελικά, πόσο comfortable εν τούτο το comfort zone??? Πόσο powerful εν η επιθυμία κάποιων να είναι AVERAGE?!

Eν για να πελλανίσκει το πλάσμαν!

Τόση κλάψα, τόσο άχχα βάχχα, και στο τέλος να επιλέγουν την μετριότητα και το σύνηθες.

Συμβαίνουν όμως κι αυτά, και στις καλύτερες οικογένειες. Δεν φταις εσύ, ούτε το προϊόν σου (εφόσον παρουσίασες και «έκλεισες» σωστά ;) Θα δούμε follow-up calls σε επόμενη ανάρτηση).

Τα μέτρια είναι για τους μέτριους.

Τα γέρημα είναι για τους γέρημους.

Τα απίθανα είναι για τους απίθανους.

Για αυτούς με τη φλογερή επιθυμία να κάνουν σήμερα αυτό που δεν κάνουν οι άλλοι, ώστε να έχουν αύριο αυτό που δεν θα έχουν οι άλλοι!

Ξέρω, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να βλέπεις τους άλλους, ειδικά φίλους σου, να βυθίζονται στο comfort (my ass!) zone τους και να συνεχίζουν να παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις ξανά και ξανά. Δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να βλέπεις τους φίλους σου να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ίδια τους τη ζωή.  It sucks to watch them making excuses why they can´t have more money or time while they could be making money and time instead.

Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Δεν μπορείς να τους εξαναγκάσεις. Ευτυχώς, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις άλλους που ΕΙΝΑΙ έτοιμοι να αλλάξουν τη ζωή τους.

"Some Will, Some Won´t; So What! - Someone else is Waiting!"

MLM: Do most people fail?

«Οι περισσότεροι στο MLM αποτυγχάνουν!»

Αν δούμε τις στατιστικές σχετικά με το πόσοι κερδίζουν χρήματα στο διχτυακό μάρκετιγκ και πόσοι όχι, τότε εύλογα θα συμπεραίναμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ΔΕΝ βγάζουν χρήματα.

Στην εταιρεία μας, συγκεκριμένα, κι όπως η ίδια δημοσιοποιεί, το 70% των μελών ΔΕΝ κερδίζουν χρήματα. Η εταιρεία ενημερώνει τους υποψήφιους για αυτά τα ποσοστά για να είναι «εξηγημένη» (από το 70% κάποιοι απολαμβάνουν απλώς το προϊόν, ενώ κάποιοι άλλοι απλά δεν δουλεύουν). Τώρα, ο κόσμος που προβαίνει σε αυτό τον ισχυρισμό με τόσο πάθος, γιατί το κάνει;

Μάλλον για να δικαιολογήσουν το γιατί παραιτήθηκαν ή ποτέ δεν άρχισαν.

Γιατί, όμως, τόσο μένος εναντίον του διχτυακού μάρκετιγκ; Είναι μήπως διαφορετικά τα πράγματα με οτιδήποτε άλλο;

Όπως λέει ο Tim Sales (gotta love the name, ha ha) στο πιο κάτω βίντεο, οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κτηματικά, «αποτυγχάνουν». Οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να τραγουδούν στην όπερα, «αποτυγχάνουν». Οι περισσότεροι άνθρωποι που θέλουν να φτιάξουν τη σιλουέτα τους, «αποτυγχάνουν» (εγώ, εγώ!). Οι περισσότεροι που θέλουν να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο, «αποτυγχάνουν» (εγώ, εγώ!). Οι περισσότεροι που ξεκινούν δική τους επιχείρηση, «αποτυγχάνουν».

Νομίζω εν πολλοί που κάμνουν relate με την εικόνα ενός διαδρόμου ή άλλου οργάνου γυμναστικής που εν στη γωνιά ενός δωματίου τζι εν φορτωμένο ρούχα! Ή ενός πάγκου για κοιλιακούς σκονισμένου στο γκαράζ (εγώ, εγώ!). Είπα, όμως, ποτέ ότι οι πάγκοι για κοιλιακούς δεν δουλεύουν; Βρίσκεις έστω και ένα σχόλιο στο ίντερνετ ότι «τα όργανα γυμναστικής δεν δουλεύουν»; Συνεπώς, άλλο το «αποτυγχάνω» και άλλο το «παραιτώ».

Στο σημείο 2.47 του πιο κάτω βίντεο, και για 4 λεπτά, ο Tim Sales δίνει ένα πολύ καλό παράδειγμα για να καταδείξει αυτό που μόλις είπαμε (δείτε το!) και καταλήγει ότι οι άνθρωποι δεν «αποτυγχάνουν» σε κάτι, απλά παραιτούνται πριν αποκτήσουν τις αναγκαίες δεξιότητες για να πετύχουν.


Τέλος, στο 8.10 του βίντεο, μιλά για τον άλλο ισχυρισμό κάποιων καλοθελητών, «οι πιθανότητες να βγάλεις λεφτά στο διχτυακό μάρκετιγκ είναι μηδαμινές» (δείτε το!). Ο ισχυρισμός αυτός, λέει, είναι τόσο ατυχής όσο και το «ποιες είναι οι πιθανότητες να αποκτήσω καλογυμνασμένο σώμα;». Δεν είναι θέμα πιθανοτήτων το να σηκωθεί κανείς από τον καναπέ και να πετάξει τα τσιπς στα σκουπίδια:

Όταν ρίχνεις ένα ζάρι ή παίζεις στο Λόττο, τότε είναι θέμα πιθανοτήτων.

Όταν κτίζεις μια επιχείρηση ή προσπαθείς να βάλεις μια άσπρη μπαλίτσα σε μια τρύπα (γκολφ), είναι θέμα απόδοσης (performance). Οι πιθανότητες είναι ΑσΧεΤεΣ!

Και η απόδοση βασίζεται στις γνώσεις και στην εκπαίδευση. Και στο να είναι κανείς coachable, trainable, teachable. Αλλά, δυστυχώς, σε πολλούς αρέσει να το παίζουν θύματα και προσπαθούν να φορτώσουν το δικό τους uncoachability και fear of failure στις «πιθανότητες» και στις στατιτικές.

Εξαρτάται από εσένα και μόνο εσένα σε ποιο ποσοστό θέλεις να ανήκεις!